Legalizacja pracy. Tryb uproszczony

Do trybu uproszczonego odnosimy przypadki, kiedy albo zezwolenie na pracę w ogóle nie jest wymagane, albo wydanie takiego zezwolenia lub udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę jest możliwe bez przedstawienia opinii starosty (testu rynku pracy).

Kto może pracować bez zezwolenia na pracę?

Polskie ustawodawstwo przewiduje szereg przypadków, w których wykonywanie pracy jest możliwe bez posiadania zezwolenia na pracę. Część zwolnień jest uwarunkowana charakterem wykonywanej pracy, część – statusem pobytowym cudzoziemca.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracęRozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę przewiduje możliwość powierzenia cudzoziemcowi pracy bez zezwolenia w przypadku:

prowadzących szkolenia, biorących udział w stażach zawodowych, pełniących funkcję doradczą, nadzorczą lub wymagającą szczególnych kwalifikacji i umiejętności w programach realizowanych w ramach działań Unii Europejskiej lub innych międzynarodowych programach pomocowych, także w oparciu o pożyczki zaciągnięte przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej (§ 1 ust. 1);
będących nauczycielami języków obcych, którzy wykonują pracę w przedszkolach, szkołach, placówkach, ośrodkach, zakładach kształcenia nauczycieli lub kolegiach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, lub w Ochotniczych Hufcach Pracy (§ 1 ust. 2);
będących członkami sił zbrojnych lub personelu cywilnego, którzy wykonują pracę w międzynarodowych strukturach wojskowych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub będących cudzoziemcami delegowanymi do wdrażania programów zbrojeniowych realizowanych na podstawie umów, których Rzeczpospolita Polska jest stroną (§ 1 ust. 3);
będących stałymi korespondentami zagranicznych środków masowego przekazu, którym została przyznana, na wniosek redaktora naczelnego zagranicznej redakcji lub agencji, akredytacja ministra właściwego do spraw zagranicznych, jednak tylko w zakresie zawodowej działalności dziennikarskiej wykonywanej na rzecz tej redakcji lub agencji (§ 1 ust. 4);
wykonujących indywidualnie lub w zespołach usługi artystyczne, trwające do 30 dni w roku kalendarzowym (§ 1 ust. 5);
wygłaszających, do 30 dni w roku kalendarzowym, okazjonalne wykłady, referaty lub prezentacje o szczególnej wartości naukowej lub artystycznej (§ 1 ust. 6);
będących sportowcami wykonującymi, do 30 dni w roku kalendarzowym, pracę dla podmiotu mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z zawodami sportowymi (§ 1 ust. 7);
wykonujących pracę w związku z wydarzeniami sportowymi rangi międzynarodowej, skierowanych przez odpowiednią międzynarodową organizację sportową (§ 1 ust. 8);
będących duchownymi, członkami zakonów lub innymi osobami, którzy wykonują pracę w związku z pełnioną funkcją religijną, w kościołach i związkach wyznaniowych oraz krajowych organizacjach międzykościelnych, których status uregulowany jest umową międzynarodową, przepisami o stosunku Państwa do kościoła lub innego związku wyznaniowego, lub które działają na podstawie wpisu do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych, ich osobach prawnych lub jednostkach organizacyjnych, a także którzy wykonują pracę w ramach pełnienia funkcji religijnej w innych podmiotach, na podstawie skierowania przez właściwy organ kościoła lub innego związku wyznaniowego albo jego osoby prawnej (§ 1 ust. 9);
będących studentami studiów stacjonarnych, odbywanych w Rzeczypospolitej Polskiej, lub uczestnikami stacjonarnych studiów doktoranckich, odbywanych w Rzeczypospolitej Polskiej (§ 1 ust. 10);
będących studentami, którzy wykonują pracę w ramach staży zawodowych, do których odbywania kierują organizacje, będące członkami międzynarodowych zrzeszeń studentów (§ 1 ust. 11);
będących studentami, którzy wykonują pracę w ramach współpracy publicznych służb zatrudnienia i ich zagranicznych partnerów, jeżeli potrzeba powierzenia cudzoziemcowi wykonywania pracy jest potwierdzona przez właściwy organ zatrudnienia (§ 1 ust. 12);
będących studentami szkół wyższych lub uczniami szkół zawodowych w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach Europejskiego Obszaru Gospodarczego nie należących do Unii Europejskiej lub Konfederacji Szwajcarskiej, którzy wykonują pracę w ramach praktyk zawodowych przewidzianych regulaminem studiów lub programem nauczania, pod warunkiem uzyskania skierowania na taką praktykę ze szkoły wyższej lub zawodowej (§ 1 ust. 13);
uczestniczących w programach wymiany kulturalnej lub edukacyjnej, programach pomocy humanitarnej lub rozwojowej lub programach wakacyjnej pracy studentów, zorganizowanych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy (§ 1 ust. 14);
będących absolwentami polskich szkół ponadgimnazjalnych, stacjonarnych studiów wyższych lub stacjonarnych studiów doktoranckich na polskich uczelniach, w instytutach naukowych Polskiej Akademii Nauk lub instytutach badawczych, działających na podstawie przepisów o instytutach badawczych (§ 1 ust. 15);
wykonujących pracę jako pracownicy naukowi w podmiotach, o których mowa w przepisach o instytutach badawczych (§ 1 ust. 16);
delegowanych przez pracodawcę zagranicznego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zachowują oni miejsce stałego pobytu za granicą, na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, w celu: wykonywania prac montażowych, konserwacyjnych lub naprawy, dostarczonych kompletnych technologicznie urządzeń, konstrukcji, maszyn lub innego sprzętu, jeżeli pracodawca zagraniczny jest ich producentem, / dokonania odbioru zamówionych urządzeń, maszyn, innego sprzętu lub części, wykonanych przez przedsiębiorcę polskiego, / przeszkolenia pracowników pracodawcy polskiego będącego odbiorcą urządzeń, konstrukcji, maszyn lub innego sprzętu, o których mowa w lit. a, w zakresie jego obsługi lub użytkowania, / montażu i demontażu stoisk targowych, jak i opieki nad nimi, jeżeli wystawcą jest pracodawca zagraniczny, który deleguje ich w tym celu (§ 1 ust. 17);
wykonujących pracę na rzecz posłów do Parlamentu Europejskiego w związku z pełnioną funkcją (§ 1 ust. 18);
uprawnionych na zasadach określonych w aktach prawnych, wydanych przez organy powołane na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w Ankarze dnia 12 września 1963 r. (Dz. Urz. WE L 217 z 29.12.1964, str. 3685; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 11, t. 11, str. 10) (§ 1 ust. 19);
będących obywatelami Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy, wykonującymi pracę przez okres nie przekraczający 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy, niezależnie od liczby podmiotów powierzających im wykonywanie pracy, jeżeli przed podjęciem przez cudzoziemca pracy powiatowy urząd pracy, właściwy ze względu na miejsce pobytu stałego lub siedzibę podmiotu powierzającego wykonywanie pracy, zarejestrował pisemne oświadczenie tego podmiotu o zamiarze powierzenia wykonywania pracy temu cudzoziemcowi, określające nazwę zawodu, miejsce wykonywania pracy, datę rozpoczęcia i okres wykonywania pracy, rodzaj umowy, stanowiącej podstawę wykonywania pracy, oraz wysokość wynagrodzenia brutto za pracę, informujące o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych w oparciu o lokalny rynek pracy oraz o zapoznaniu się z przepisami związanymi z pobytem i pracą cudzoziemców, a praca ta wykonywana jest na podstawie pisemnej umowy na warunkach określonych w oświadczeniu (§ 1 ust. 20). Więcej na ten temat przeczytasz w artykule: Praca sezonowa

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez zezwolenia na pracę, jeżeli:

posiada status uchodźcy, nadany w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 1 pkt 1);
udzielono mu ochrony uzupełniającej w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 1 pkt 2);
posiada zezwolenie na pobyt stały w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 1 pkt 3);
posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 1 pkt 4);
posiada zgodę na pobyt ze względów humanitarnych (art. 87 ust. 1 pkt 4a);
posiada zgodę na pobyt tolerowany w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 1 pkt 5);
korzysta z ochrony czasowej w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 1 pkt 6);
jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej (art. 87 ust. 1 pkt 7);
jest obywatelem państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie należącego do Unii Europejskiej (czyli Islandii, Norwegii i Liechtensteinu) (art. 87 ust. 1 pkt 8);
jest obywatelem państwa nie będącego stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, który może korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umowy zawartej przez to państwo ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi (art. 87 ust. 1 pkt 9);
jest członkiem rodziny cudzoziemca, o którym mowa w powyższych trzech punktach, lub jest zstępnym małżonka tego cudzoziemca, w wieku do 21 lat lub pozostającym na utrzymaniu tego cudzoziemca lub jego małżonka, albo jest wstępnym tego cudzoziemca lub jego małżonka, pozostającym na utrzymaniu tego cudzoziemca lub jego małżonka (art. 87 ust. 1 pkt 10);
jest osobą, o której mowa w art. 19 ust. 2-3 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (czyli zachowuje prawo do pobytu członka rodziny nie będącego obywatelem UE w przypadku: 1) śmierci obywatela UE, jeżeli cudzoziemiec przebywał z nim na terytorium RP przez okres nie krótszy niż rok przed dniem śmierci obywatela UE; 2) rozwodu lub unieważnienia małżeństwa z obywatelem UE, jeżeli: a) małżeństwo trwało co najmniej 3 lata przed wszczęciem postępowania w sprawie o rozwód lub o unieważnienie małżeństwa, w tym rok w czasie pobytu obywatela UE na terytorium RP, lub b) jako były małżonek obywatela UE sprawuje opiekę nad jego dziećmi, na podstawie porozumienia między byłymi małżonkami lub na podstawie orzeczenia sądu, lub c) przemawiają za tym szczególnie istotne okoliczności, w tym związane z podleganiem przemocy w rodzinie w trakcie trwania małżeństwa, lub d) jako były małżonek obywatela UE ma prawo do odwiedzin małoletniego dziecka, na podstawie porozumienia między byłymi małżonkami lub na podstawie orzeczenia sądu, gdy z porozumienia lub orzeczenia wynika, że odwiedziny odbywają się na terytorium RP. W przypadku śmierci lub wyjazdu obywatela UE, z terytorium RP, dziecko obywatela UE, przebywające i uczące się lub studiujące na tym terytorium, oraz rodzic sprawujący nad nim opiekę, bez względu na posiadane obywatelstwo, zachowują prawo pobytu do czasu zakończenia przez dziecko nauki lub studiów) (art. 87 ust. 1 pkt 11);
posiada zezwolenie na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114 ust. 1 (jednolite zezwolenie na pobyt i pracę), art. 126 (zezwolenie na pobyt czasowy i pracę dla cudzoziemca pełniącego funkcję w zarządzie firmy, której udziałów lub akcji nie posiada), art. 127 (zezwolenie na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji) lub art. 142 ust. 3 (zezwolenie na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności gospodarczej) ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach – na warunkach określonych w tym zezwoleniu (art. 87 ust. 1 pkt 11a).

Ze względu na status pobytowy, z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę jest zwolniony cudzoziemiec (art. 87 ust. 2):

posiadający w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt czasowy, udzielone w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 144 (zezwolenie na pobyt czasowy w celu kształcenia się na studiach stacjonarnych), art. 151 ust. 1 lub 2 (zezwolenie na pobyt czasowy w celu prowadzenia badań naukowych), art. 158 ust. 2 pkt 1 lub 2 (zezwolenie na pobyt czasowy dla członków rodziny obywateli Rzeczypospolitej Polskiej), art. 161 ust. 2 (zezwolenie na pobyt czasowy dla członków rodzin po rozwodzie, separacji lub śmierci cudzoziemca), art. 176 (zezwolenie na pobyt czasowy dla ofiar handlu ludźmi) lub art. 186 ust. 1 pkt 3 lub 4 (zezwolenie na pobyt czasowy dla cudzoziemca, który posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, udzielone przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej oraz dla członków jego rodziny) ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (art. 87 ust. 2 pkt 1), jak też małżonek cudzoziemca z takim statusem pobytowym, posiadający zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium RP, udzielone w związku z zawarciem związku małżeńskiego (art. 87 ust. 2 pkt 2);
będący małżonkiem obywatela polskiego lub cudzoziemca, o którym mowa w art. 87 ust. 1 pkt 1-6 (czyli cudzoziemca, który posiada status uchodźcy, nadany w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, któremu udzielono ochrony uzupełniającej w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, który posiada zezwolenie na pobyt stały w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, który posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, który posiada zgodę na pobyt ze względów humanitarnych; cudzoziemca, który posiada zgodę na pobyt tolerowany w Rzeczypospolitej Polskiej lub korzysta z ochrony czasowej w Rzeczypospolitej Polskiej), posiadający zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, udzielone w związku z zawarciem związku małżeńskiego (art. 87 ust. 2 pkt 2);
będący zstępnym w wieku do 21 lat lub pozostającym na utrzymaniu obywatela polskiego lub cudzoziemca, o którym mowa w powyższych dwóch punktach, lub też na utrzymaniu cudzoziemca, który posiada status uchodźcy, nadany w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, któremu udzielono ochrony uzupełniającej w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, który posiada zezwolenie na pobyt stały w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, który posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej w Rzeczypospolitej Polskiej; cudzoziemca, który posiada zgodę na pobyt ze względów humanitarnych; cudzoziemca, który posiada zgodę na pobyt tolerowany w Rzeczypospolitej Polskiej lub korzysta z ochrony czasowej w Rzeczypospolitej Polskiej, który to zstępny (o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. b) posiada zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium RP (art. 87 ust. 2 pkt 3);
posiadający zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, udzielone na podstawie art. 159 ust. 1 (zezwolenie na pobyt czasowy dla członków rodzin cudzoziemców) ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (art. 87 ust. 2 pkt 4);
przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie odcisku stempla, potwierdzającego złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy lub stały (art. 108 ust. 1 pkt 2 lub art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach), lub na podstawie umieszczonego w dokumencie podróży odcisku stempla, który potwierdza złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, jeżeli bezpośrednio przed złożeniem wniosku był zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę na podstawie jednego z czterech powyższych punktów (art. 87 ust. 2 pkt 5);
posiadający ważną Kartę Polaka (art. 87 ust. 2 pkt 6);
ubiegający się o nadanie statusu uchodźcy lub będący małżonkiem, w imieniu którego został złożony wniosek o nadanie statusu uchodźcy, pod warunkiem posiadania zaświadczenia wydanego na podstawie art. 36 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 2 pkt 7);
uprawniony do przebywania i wykonywania pracy na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie należącego do Unii Europejskiej lub Konfederacji Szwajcarskiej, który jest zatrudniony przez pracodawcę mającego siedzibę na terytorium tego państwa, oraz czasowo delegowany przez tego pracodawcę w celu świadczenia usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 2 pkt 8);
w stosunku do którego umowy międzynarodowe lub odrębne przepisy dopuszczają wykonywanie pracy bez konieczności posiadania zezwolenia (art. 87 ust. 2 pkt 9).

Kto nie potrzebuje opinii starosty (testu rynku pracy) do uzyskania zezwolenia na pracę?

Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2014 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie określenia przypadków, w których zezwolenie na pracę cudzoziemca jest wydawane bez względu na szczegółowe warunki wydawania zezwoleń na pracę cudzoziemców, zarówno charakter podejmowanej pracy, jak i sytuacja samego cudzoziemca mogą decydować o braku konieczności ubiegania się o opinię starosty.

Wniosek o zezwolenie na pracę lub wniosek o jednolite zezwolenie na pobyt i pracę bez opinii starosty można złożyć w przypadku:

będącego członkiem rodziny pracownika przedstawicielstwa dyplomatycznego, urzędu konsularnego, organizacji międzynarodowej lub ich przedstawicielstwa, wykonującego pracę w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umów i porozumień międzynarodowych (§ 2. ust. 1);
wykonującego pracę jako prywatna służba domowa pracowników przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych, organizacji międzynarodowych lub ich przedstawicielstw (§ 2. ust. 2);
uprawnionego na zasadach określonych w aktach prawnych, wydanych przez organy powołane na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w Ankarze dnia 12 września 1963 r. (Dz. Urz. WE L 217 z 29.12.1964, str. 3687; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 11, t. 11, str. 10) (§ 2. ust. 3);
cudzoziemca upoważnionego do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego w jego oddziale lub przedstawicielstwie znajdującym się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (§3 ust. 1);
obywatela Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy, wykonującego prace pielęgnacyjno-opiekuńcze lub jako pomoc domowa na rzecz osób fizycznych w gospodarstwie domowym (§3 ust. 2) (dotyczy to pomocy domowych, opiekunek dla dzieci, opiekunek do osób starszych etc.);
obywatela Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdowy, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy, który w okresie bezpośrednio poprzedzającym złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę wykonywał przez okres nie krótszy niż 3 miesiące pracę dla tego samego podmiotu i na tym samym stanowisku na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej, jeżeli przed podjęciem przez cudzoziemca pracy powiatowy urząd pracy, właściwy ze względu na miejsce pobytu stałego lub siedzibę podmiotu powierzającego wykonywanie pracy, zarejestrował pisemne oświadczenie tego podmiotu o zamiarze powierzenia wykonywania pracy temu cudzoziemcowi – pod warunkiem przedstawienia zarejestrowanego oświadczenia i umowy oraz dokumentów potwierdzających opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne, jeżeli były wymagane w związku z wykonywaniem pracy (§3 ust. 3). Więcej na ten temat w artykule Praca sezonowa;
cudzoziemca – trenera sportowego lub sportowca– wykonującego pracę na rzecz klubów sportowych i innych podmiotów, których działalność statutowa obejmuje upowszechnianie kultury fizycznej i sportu (§3 ust. 4);
lekarza i lekarza dentysty, odbywającego szkolenie lub realizującego program specjalizacji na podstawie przepisów w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (§3 ust. 5);
w przypadku cudzoziemca będącego członkiem rodziny pracownika przedstawicielstwa dyplomatycznego, urzędu konsularnego, organizacji międzynarodowej lub ich przedstawicielstwa, wykonującego pracę w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umów i porozumień międzynarodowych (§ 2 ust. 1);
w przypadku cudzoziemca wykonującego pracę jako prywatna służba domowa pracowników przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych, organizacji międzynarodowych lub ich przedstawicielstw (§ 2 ust. 2);
w przypadku cudzoziemca uprawnionego na zasadach określonych w aktach prawnych, wydanych przez organy powołane na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w Ankarze dnia 12 września 1963 r. (Dz. Urz. WE L 217 z 29.12.1964, str. 3687; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 11, t. 11, str. 10) (§ 2 ust. 3);
w przypadku, gdy zawód, który cudzoziemiec wykonuje w ramach powierzonej pracy, lub rodzaj pracy, która jest mu powierzona, znajduje się w wykazie, o którym mowa w art. 10 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (zawód, w którym cudzoziemiec ma wykonywać pracę, lub rodzaj pracy, która ma być mu powierzona, znajduje się w wykazie określonym przez wojewodę właściwego ze względu na główne miejsce wykonywania pracy) (art. 88c ust. 3 pkt 1 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – w przypadku zezwolenia na pracę, oraz art. 114 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach – w przypadku zezwolenia na pobyt i pracę).

Ponadto, zgodnie z art. 88c Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wojewoda wydaje zezwolenie na pracę (ale nie zezwolenie na pobyt i pracę) bez opinii starosty w przypadku cudzoziemca, który:

w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę ukończył szkołę lub uczelnię wyższą z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo innego państwa UE, a także Islandii, Liechtensteinu, Norwegii lub Konfederacji Szwajcarskiej (art. 88c ust. 8 pkt 1) (w praktyce z tego przepisu najczęściej korzystają absolwenci studiów niestacjonarnych);
przez 3 lata, poprzedzające złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę, przebywał legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 110 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach, a pobyt był nieprzerwany w rozumieniu art. 64 ust. 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (art. 88c ust. 8 pkt 2) (w praktyce oznacza to, że żaden wyjazd cudzoziemca poza Polskę nie był dłuższy niż 6 miesięcy, zaś w sumie okres pobytu poza Polską w ciągu tych 3 lat był nie dłuższy niż 10 miesięcy);
w przypadku przedłużenia zezwolenia na pracę (art. 88c ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) lub na pobyt i pracę (art. 114 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach) na tych samych warunkach u tego samego pracodawcy.

Trzeba ponadto pamiętać, że wojewoda wydaje zezwolenie na pracę lub udziela zezwolenia na pobyt i pracę, jeżeli wysokość wynagrodzenia, która będzie określona w umowie z cudzoziemcem, nie będzie niższa od wynagrodzenia pracowników wykonujących pracę porównywalnego rodzaju lub na porównywalnym stanowisku. Niestety, w praktyce dane dotyczące wynagrodzeń nie są ogólnodostępne.