Informacje ogólne
Polskie ustawodawstwo przewiduje możliwość naturalizacji cudzoziemców, przy czym nie wymaga od cudzoziemca pozbycia się własnego obywatelstwa w celu uzyskania obywatelstwa polskiego. Co więcej – obywatel polski, posiadający równocześnie obywatelstwo innego państwa, ma wobec Rzeczypospolitej Polskiej takie same prawa i obowiązki, jak osoba posiadająca wyłącznie obywatelstwo polskie. Kwestie uzyskania polskiego obywatelstwa są uregulowane w ustawie z dnia 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim oraz w ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji.
W myśl art. 4 ustawy o obywatelstwie polskim, obywatelstwo polskie można uzyskać w jeden z poniższych sposobów:
- Nabycie z mocy prawa;
- Nabycie w drodze nadania przez Prezydenta RP;
- Uznanie za obywatela polskiego na mocy decyzji Wojewody;
- Przywrócenie obywatelstwa polskiego na mocy decyzji Ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Zawarcie przez cudzoziemca związku małżeńskiego z obywatelem polskim nie powoduje automatycznego uzyskania obywatelstwa polskiego.
Zasadniczo, nabycie albo utrata obywatelstwa polskiego przez rodziców obejmuje również małoletniego. Jeżeli jednak małoletni ukończył 16 lat, do objęcia go w/w skutkami konieczna jest jego zgoda, wyrażona w formie oświadczenia. Oznacza to, że taki małoletni samodzielnie decyduje, czy chce otrzymać/utracić obywatelstwo polskie.
|
Nabycie obywatelstwa / Utrata obywatelstwa |
Jeden z rodziców |
Rozciąga się również na małoletniego, jeżeli pozostaje on pod władzą rodzicielską tegoż rodzica, a jednocześnie:
|
|
Oboje rodziców |
Rozciąga się również na małoletniego, jeżeli pozostaje on pod ich władzą rodzicielską. |
Ustawa posługuje się definicją „małoletniego”, przez co należy rozumieć osobę, która nie ukończyła 18 lat i nie zawarła małżeństwa (bowiem zawarcie małżeństwa przez osobę małoletnią powoduje, że uzyskuje ona pełnoletność (art. 10 Kodeksu cywilnego – KC).
Kiedy w ustawie jest mowa o „miejscu zamieszkania”, trzeba wiedzieć, że miejsce zamieszkania to nie to samo, co miejsce zameldowania. O ile bowiem w przypadku meldunku istotny jest dokładny adres przebywania osoby, o tyle w myśl art. 25 KC miejsce zamieszkania to miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu.
Do prowadzenia spraw związanych z uzyskaniem obywatelstwa wnioskodawca może wyznaczyć pełnomocnika. Pełnomocnictwo z dowodem wniesienia opłaty skarbowej (17 zł) dołącza się do wniosku. Przy czym z w/w opłaty są zwolnione pełnomocnictwa udzielane małżonkowi, rodzicom, dzieciom i rodzeństwu wnioskodawcy. Stosunek pokrewieństwa powinien zostać potwierdzony przez załączone do sprawy dokumenty. Jeżeli wnioskodawca mieszka za granicą i nie wyznaczył pełnomocnika do prowadzenia sprawy, powinien wskazać pełnomocnika do doręczeń w Polsce, czyli osobę, na której adres będzie wysyłana korespondencja. Pełnomocnictwo do doręczeń nie podlega opłacie skarbowej. W razie braku pełnomocnika do odbioru korespondencji wszystkie pisma i decyzje pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia.